Schielijk betaalde zoonlief de achterstallige kosten van het safeloket. Zijn dementerende moeder had de huur daarvan niet voldaan. Nooit geweten dat zij zo’n kluisje had. Al jaren keek hij amper naar haar om, maar stel dat er geld te halen viel.
‘Hoi Mam, daar ben ik,’ begroette hij quasi-vrolijk z’n moeder. Maar die kende hem niet meer. Hij doorzocht haar spullen en vond een sleutel.
‘Dat mens is niet wijs,’ mopperde hij onderweg naar de bank, ‘nooit geweest ook.’
In het kluisje lag alleen een wit vel papier, met in beverig handschrift: wie dit leest is gek…
